Schuldeiser van een VOF

Martijn en zijn echtgenote zijn vennoten van een vennootschap onder firma (VOF).

Vincent is directeur van een Belgische vennootschap.

In januari 2015 heeft Martijn, omdat hij geld nodig had, telefonisch contact opgenomen met Vincent.  

Op 14 januari 2015 heeft de VOF aan de Belgische vennootschap een factuur gestuurd van € 35.000,--. Op de factuur staat als omschrijving vermeld: “Aan u verkocht 1 paard”.

Op 15 januari 2015 heeft de Belgische vennootschap, een bedrag van € 35.000,-- betaald op de rekening van de VOF.

Op 19 februari 2015 heeft de Belgische vennootschap aan de VOF een factuur gezonden voor een bedrag van € 37.750,--. Op de factuur staat als omschrijving vermeld: “Aan u verkocht: 1 paard”.

Bij e-mail van 24 februari 2015 wordt Martijn herinnerd aan zijn betalingsverplichting en wordt hem door Vincent betaling uiterlijk in februari 2015 toegestaan.

Vanwege het uitblijven van betaling heeft Vincent Martijn gesommeerd tot betaling van € 37.500,--.

Aangezien dit bedrag niet volledig wordt voldaan, besluit Vincent Martijn te dagvaarden voor de rechtbank (red).

De rechtbank zal eerst dienen te beoordelen welke partijen hebben gecontracteerd. Voor zover daaruit volgt dat Vincent een vorderingsrecht heeft op Martijn, zal worden beoordeeld tot welk bedrag is gecontracteerd en welk bedrag inmiddels al is voldaan.

De rechtbank stelt vast dat de hiervoor aangehaalde correspondentie steeds was gericht aan de VOF. De rechtbank leidt hieruit af dat ook Vincent er vanuit ging dat de VOF zijn contractspartij was. In zoverre slaagt het verweer van Martijn dat de overeenkomst niet met hem maar met de VOF was gesloten.

Deze omstandigheid heeft echter niet tot gevolg dat de tegen Martijn ingestelde vordering moet worden afgewezen. Uit vaste rechtspraak volgt namelijk dat een schuldeiser van een VOF twee samenlopende vorderingsrechten heeft. Een tegen de gezamenlijke vennoten, die verhaalbaar is op het vermogen van de VOF, en een vorderingsrecht tegen de vennoten persoonlijk, die hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de schulden van de VOF. Dit betekent dat Martijn als vennoot van de VOF persoonlijk kan worden aangesproken voor de schuld van de VOF aan Vincent.

In de hiervoor aangehaalde sommatiebrief staat dat het in februari 2015 terug te betalen bedrag € 37.500,-- bedraagt.

Martijn heeft een afschrift overgelegd van een rekeningoverzicht met daarop een tweetal overboekingen van ieder € 5.000,-- van de rekening van zijn echtgenote, tevens vennoot van de VOF, naar de Belgische vennootschap. Vincent heeft erkend de overboeking van 17 september 2015 te hebben ontvangen, maar betwist de betaling van 15 oktober 2015 te hebben gehad. Gelet op het door Martijn overgelegde rekeningoverzicht met de betreffende betaling op de rekening van de Belgische vennootschap, had Vincent niet kunnen volstaan met een enkele ontkenning dit bedrag te hebben ontvangen. Hij had op zijn minst een afschrift van de bankrekening van de Belgische vennootschap kunnen overleggen waaruit kan worden afgeleid dat de betreffende overboeking niet heeft geleid tot een bijschrijving op de rekening van de Belgische vennootschap. Bij gebrek aan een deugdelijke betwisting, zal de rechtbank de uitgaan van de ontvangst van het op 15 oktober 2015 overgeboekte bedrag van € 5.000,--, zodat samen met de erkende betaling in totaal een bedrag van € 10.000,-- op de schuld van € 37.500,-- is afgelost. Toewijsbaar is daarom een bedrag van € 27.500,--

De hierboven weergegeven casus is een samenvatting. In verband met de leesbaarheid zijn de namen Martijn en Vincent gefingeerd. De volledige uitspraak is te vinden via de onderstaande link met rechtspraak.nl:  

https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBLIM:2017:765&showbutton=true

Home