Loondoorbetaling bij re-integratie

Anita , thans 48 jaar oud, is sedert 1 oktober 2008 bij LoyensLoeff in dienst als secretaresse.

Tot 2015 waren er over het functioneren van Anita geen klachten. Wel is in de periode 2011 - 2015 meer dan eens met Anita gesproken over haar frequent ziekteverzuim.

Over 2015 heeft Anita een ‘C min beoordeling’ gekregen, hetgeen staat voor onder niveau en betekent dat verbetering nodig is. Op 1 december 2015 zijn de punten waarop Anita zich zou dienen te verbeteren met haar besproken.

Over 2016 heeft Anita een ‘B-beoordeling’ gekregen. Op 28 november 2016 heeft LoyensLoeff met Anita over haar functioneren gesproken. De dag na het gesprek heeft Anita zich ziekgemeld. Op 15 december 2016 is Anita bij de bedrijfsarts geweest, die haar volledig arbeidsongeschikt heeft geacht. Daarbij heeft de bedrijfsarts partijen geadviseerd contact te onderhouden.

Het onderhouden van contact is in 2017 moeizaam verlopen. In lijn met het advies van de bedrijfsarts zou Anita iedere dinsdag ochtend omstreeks 10.00 uur met LoyensLoeff bellen. Dat is niet (altijd) gelukt.

Op 25 april 2017 heeft de bedrijfsarts geadviseerd vanaf 5 juni 2017 de re-integratie te starten met 3 x 2 uur per week. Op 6 juni 2017 heeft LoyensLoeff Anita bericht dat zij op maandag, woensdag en vrijdag werd verwacht om te re-integreren.

Anita is op 7 juni 2017 begonnen met de re-integratie en heeft gedurende twee uur werkzaamheden verricht. Op 9 juni 2017 heeft zij zich opnieuw ziek gemeld. De gemachtigde van Anita heeft LoyensLoeff nadien geïnformeerd dat Anita een deskundigenoordeel zou aanvragen, omdat zij zich niet in staat voelde te re-integreren. Op 5 juli 2017 heeft Anita een deskundigenoordeel aangevraagd.

Partijen hebben vervolgens overleg gevoerd over een oplossing in der minne. Intussen heeft LoyensLoeff het loon van Anita doorbetaald. Bij e-mail van 16 augustus 2017 heeft LoyensLoeff, toen bleek dat overeenstemming niet kon worden bereikt, Anita opgeroepen de re-integratie te hervatten met ingang van 17 augustus 2017. Anita heeft dat niet gedaan.

Op 26 september 2017 heeft de bedrijfsarts geadviseerd de re-integratie weer op te pakken vanaf 2 oktober 2017. Op 3 oktober 2017 zou Anita weer bij LoyensLoeff komen, maar zij heeft zich die ochtend ziek gemeld en is niet verschenen.

Bij brief van 6 oktober 2017 heeft LoyensLoeff Anita bericht dat indien zij op 10 oktober 2017 niet zou komen, LoyensLoeff het loon tijdens ziekte volledig zou staken, omdat Anita niet voldeed aan haar re-integratie-verplichtingen. Anita heeft op de brief niet gereageerd en is niet bij LoyensLoeff verschenen. LoyensLoeff heeft vervolgens het loon van Anita opgeschort met ingang van 10 oktober 2017.

Op 30 oktober 2017 heeft het UWV in het deskundigenoordeel procedure geoordeeld dat Anita met ingang van 5 juni 2017 en op 5 oktober 2017 voor 3 x 2 uur kon re-integreren en dat de aangeboden arbeid passend is. Het UWV overweegt dat de vertraging in de advisering Anita niet te verwijten valt. De vertraging is veroorzaakt door de vakantie van de hoofdbehandelaar van Anita en een medewerker van het UWV.

Vanaf 9 november 2017 heeft Anita de re-integratie hervat. Met ingang van die datum heeft LoyensLoeff de loonbetalingen hervat.

Anita vordert in kort geding het niet uitbetaalde deel van het loon (red.).

Kern van dit kort geding is de vraag of LoyensLoeff gerechtigd was de volledige loonbetaling van Anita over de periode 10 oktober 2017 tot en met 8 november 2017 te staken c.q. of Anita recht heeft op uitbetaling van het bedrag, met de gevraagde verhogingen.

In dat verband wordt overwogen dat de bedrijfsarts en het UWV in het kader van een deskundigenoordeel Anita in staat achtten gedurende 3 x 2 uur per week passende arbeid te verrichten en dat het door LoyensLoeff aangeboden werk passend was. Ook staat vast dat Anita in de bewuste periode niet heeft gere-integreerd. In beginsel verliest een werknemer die - zonder deugdelijke grond - niet meewerkt aan zijn re-integratie en de passende arbeid niet verricht het recht op loon. Dat geldt voor het volledige loon; niet alleen voor het gedeelte dat de werknemer diende te re-integreren.

Dat kan anders worden indien de werkgever er zelf debet aan is dat de werknemer niet re-integreert, door bijvoorbeeld ongeoorloofde druk op de werknemer uit te oefenen. Anita heeft LoyensLoeff dat verweten, maar heeft haar verwijten op dit vlak onvoldoende onderbouwd. Dat Anita druk van LoyensLoeff heeft ervaren is niet voldoende. Er dient objectief sprake te zijn van ongeoorloofd gedrag zijdens de werkgever en dat is de kantonrechter in deze procedure niet gebleken.

Dat het UWV verklaart dat Anita geen verwijt treft van de vertraagde advisering is niet relevant. Nog los van het feit dat die opmerking van het UWV niet meebrengt dat LoyensLoeff dus het loon van Anita dient door te betalen, geldt dat LoyensLoeff Anita ruimschoots de tijd heeft gegeven om het deskundigenoordeel te verkrijgen (van begin juni tot begin oktober 2017) en dat tot een andersluidend deskundigenoordeel het advies van de bedrijfsarts in beginsel leidend is. Anita heeft ook geen stukken ingebracht waaruit blijkt dat het advies van de bedrijfsarts (om te re-integreren) niet juist is geweest.

Met LoyensLoeff is de kantonrechter dus vooralsnog van oordeel dat zij het recht had het loon van Anita te staken. Dit betekent dat de vordering van Anita wordt afgewezen.

De hierboven weergegeven casus is een samenvatting. De naam Anita is in verband met de leesbaarheid van de uitspraak gefingeerd. De volledige uitspraak is te vinden via de onderstaande link met rechtspraak.nl:  

https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBAMS:2018:24&showbutton=true

Home