Johan heeft vanaf 2008 verschillende geldbedragen verstrekt aan zijn schoonvader. De schoonvader verkeerde in financiële moeilijkheden en Johan heeft aan de schoonvader het geld verstrekt om daarmee het door de bank opgezegde krediet af te lossen.

De schoonvader heeft niet alle geleende bedragen aan Johan terugbetaald (red).

De vordering van Johan luidt om de schoonvader te veroordelen tot betaling van een bedrag van € 30.932,50.

De vraag of het gehele bedrag thans opeisbaar is, dient in beginsel te worden beantwoord aan de hand van hetgeen partijen daarover zijn overeengekomen.

In dit verband voert Johan aan dat partijen in de geldleningsovereenkomst een termijn zijn overeengekomen voor de opeisbaarheid van de betalingsverbintenis. Daarin is opgenomen dat indien de schoonvader in gebreke blijft met de voldoening van de overeengekomen termijnen, Johan gerechtigd is om de openstaande schuld terstond op te eisen.

De schoonvader betwist dat hij voornoemde overeenkomst heeft ondertekend. Johan heeft ter zitting verklaard dat hij geen bewijs wenst te leveren dat de handtekening onder die schriftelijke geldleningsovereenkomst van de schoonvader afkomstig is, middels het houden een deskundigenbericht. Aan het door Johan overgelegde schriftelijke stuk kan derhalve geen dwingende bewijskracht worden ontleend ter onderbouwing van de stelling van Johan dat partijen een termijn zijn overeengekomen over de opeisbaarheid van de betalingsverbintenis. Het staat derhalve niet vast dat partijen een termijn zijn overeengekomen voor de opeisbaarheid van de betalingsverbintenis.

Nu niet vaststaat dat partijen afspraken hebben gemaakt over de opeisbaarheid van de betalingsverbintenis, kan de betalingsverbintenis in beginsel terstond worden gevorderd.

De redelijkheid en billijkheid dient daarbij in acht te worden genomen, zodat aan de schuldenaar zoveel tijd moet worden gelaten als hij redelijkerwijs voor het verrichten van de prestatie nodig heeft.

Ten aanzien van de overeenkomst van verbruikleen geldt in het bijzonder dat naar gelang van de omstandigheden de rechter uitstel kan geven en bij vonnis een termijn voor teruggave kan bepalen. Zowel ten aanzien van het uitstel als de duur daarvan is de rechter vrij.

De rechtbank acht omstandigheden aanwezig om uitstel te geven voor een deel van de betaling van het bedrag van € 30.932,50 en overweegt daartoe als volgt.

Vast staat dat de geldlening door Johan aan de schoonvader is verstrekt met het oog op de financiële problemen van de schoonvader. Vast staat voorts dat partijen eerder schriftelijke overeenkomsten hebben gesloten. Daarin is bepaald dat de schoonvader ter aflossing van zijn schuld aan Johan een maandelijks bedrag van € 250,00 zou betalen.

De schoonvader heeft erkend dat hij vanaf februari 2013 in gebreke is gebleven met betaling van de maandelijkse aflossing van € 250,00. Dit betekent dat uitgaande van de ingangsdatum van het verzuim, te weten per februari 2013 tot en met juni 2015, 29 betalingstermijnen zijn verstreken, zodat een bedrag van € 7.250,00 ineens zal worden toegewezen, alsmede dat de schoonvader - zoals door partijen eerder steeds overeengekomen – met ingang van 1 juli 2015 € 250,00 per maand zal dienen af te lossen aan Johan.

De vordering om de schoonvader te veroordelen om inlichtingen te verstrekken en opgave te doen omtrent al zijn binnen- en buitenlandse inkomen- en vermogensposities en omtrent voor verhaal vatbare goederen zal worden afgewezen. Johan heeft geen rechtens te respecteren belang bij een veroordeling nu op grond van artikel 475 g Rv, de weg reeds open staat om de gevraagde inlichtingen te verkrijgen (via de deurwaarder, red).

De hierboven weergegeven casus is een samenvatting en de naam Johan is in verband met de leesbaarheid van het artikel gefingeerd. De volledige uitspraak is te vinden via de onderstaande link met rechtspraak.nl:  

http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBROT:2015:4468 

Home