Bank handelt niet onzorgvuldig
IDM vordert voor de rechtbank op basis van een doorlopend krediet een bedrag van € 46.000,- van gedaagde.
Samengevat komt het verweer van gedaagde er op neer dat hij destijds onvoldoende kredietwaardig was voor toekenning van een krediet tot de onderhavige omvang en dat IDM dan ook niet tot toekenning van het krediet had mogen overgaan.
IDM heeft, door dat toch te doen, volgens gedaagde haar zorgplicht geschonden.
Beoordeling door de rechtbank
Het is juist dat een kredietverschaffer de nodige zorgvuldigheid bij de kredietverschaffing in acht moet nemen.
Volgens gedaagde zou IDM dat niet hebben gedaan doordat zij onder meer niet heeft nagetrokken of er, zoals kennelijk in het onderhavige geval, sprake was van een tweede
hypothecaire inschrijving op de woning. En ook overigens zou het verstrekte krediet niet hebben gepast bij de inkomenspositie van gedaagde.
De rechtbank volgt gedaagde niet. Het betreft hier een recht toe- recht aan krediet waarbij een geldbedrag wordt verstrekt en een bedrag aan aflossing en rente wordt
overeengekomen. Gedaagde wist op het moment dat het krediet werd verstrekt welke maandlast daar tegenover zou staan. Niet is gebleken dat IDM bij de bepaling van de kredietsom onzorgvuldig
heeft gehandeld.
IDM heeft de aan haar destijds door gedaagde ter beschikking gestelde loonstrook en de gegevens over de hypothecaire inschrijving in het geding gebracht. Daaruit blijkt dat
sprake was van een netto inkomen van € 2.529,- en van een hypothecaire belasting van de woning die een maandlast vergde van € 780,-.
Eveneens heeft IDM in het geding gebracht de door haar destijds gehanteerde berekeningssystematiek van de te verstrekken kredietsom op basis van de inkomensgegevens. Daaruit
bleek dat een maximale kredietsom kon worden verschaft van € 47.116,52.
Kortom, de rechtbank oordeelt dat gedaagde, zelfs als hij onvoldoende kennis van kredietovereenkomsten bezat, concreet wist welk bedrag aan hem zou worden verstrekt en welke
maandlasten hij zou moeten betalen, terwijl IDM op basis van door gedaagde verschafte inkomsten- en lastengegevens naar de toenmalige gebruikelijke normen het kredietbedrag heeft berekend. Van
enige onzorgvuldigheid aan de zijde van IDM is aan de rechtbank dan ook niet gebleken.
De rechtbank concludeert dan ook dat de onderhavige kredietverschaffing niet onrechtmatig is geweest of heeft geleid tot een nietige overeenkomst.
Ook het beroep op dwaling of misbruik van omstandigheden ontbeert feitelijke grondslag. Niet is gebleken dat gedaagde onvoldoende inzicht had in hetgeen hij als kredietsom zou
ontvangen en maandelijks zou moeten betalen aan rente en aflossing of dat IDM had moeten begrijpen dat zij gedaagde had moet weerhouden van het aangaan van de kredietovereenkomst.
De rechtbank voegt daaraan toe dat gedaagde niet heeft weersproken dat er geruime tijd conform de afspraken is afgelost en rente is betaald. Dat gegeven duidt er reeds op dat er
kennelijk niet van een onverantwoorde kredietverstrekking sprake is geweest.
Zoals gedaagde heeft gesteld, werd zijn hypotheeklast door stijging van de rente in 2008 verhoogd, is hij in mei 2010 zijn werk kwijt geraakt door faillissement van de werkgever
en is er sprake geweest van een echtscheiding.
De rechtbank acht aannemelijk en begrijpelijk dat al die factoren nadelig hebben gewerkt voor de betalingsmogelijkheden van gedaagde, doch het gaat dan telkens om factoren die
zich afspelen binnen de risicosfeer van gedaagde en die dus niet ten nadele van IDM kunnen worden opgeworpen.
De rechtbank oordeelt derhalve dat de vordering van IDM voor toewijzing vatbaar is.
De hierboven weergegeven casus is een samenvatting, de volledige uitspraak is te vinden via de onderstaande link met rechtspraak.nl:
http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBALM:2012:BX8339