Klant wil niet leeglopen op een incassobureau
Een klant belt. Hij denkt dat ik niet meer weet wie hij is. “Ik ken je nog wel hoor”, zeg ik lachend. Die naam vergeet ik nooit meer. Zijn naam is een beetje een artiestennaam. Hij moet ook lachen en vertelt eerst dat hij een reclamebureau heeft gehad, maar nu als schilder werkzaam is. Gewoon omdat hij dat leuk vindt. Nog een paar jaar, en dan stopt hij er mee. Hij is tenslotte al zestig. Had ik niet gedacht, want hij klinkt als een twintiger.
De reden waarom hij belt is dat een kennis van hem, een timmerman, nog geld van zijn opdrachtgever krijgt. Dat sleept al een jaar aan en kennelijk wordt hij aan het lijntje gehouden. Mijn klant had hem geadviseerd om mij eens te bellen, maar dat wilde de timmerman in eerste instantie niet. Tenslotte wilde hij niet `op een incassobureau leeglopen´.
No cure no pay
Leeglopen op een incassobureau. Een mooie misvatting. Alsof incassobureau´s alleen maar geld kosten. Dit zou betekenen dat er alleen maar geld bij klanten geïncasseerd wordt, terwijl dit natuurlijk bij de wanbetaler moet gebeuren. Hierbij worden ook nog eens de kosten van het incassobureau meegevorderd. En lukt het niet, dan kost het niets: `no cure, no pay´.
Mijn klant had dit al tegen zijn kennis gezegd. Na dit gesprek zou hij mijn naam aan hem doorgeven en moest de timmerman mij toch maar eens bellen.
Voordat het gesprek wordt beëindigd, zoek ik nog snel even in mijn administratie. Opeens vind ik het: “het is 10 jaar geleden dat wij voor het laatst zaken hebben gedaan”, zeg ik tegen de klant. “Het ging om twee facturen, van in totaal € 3.000,-. Beiden geïncasseerd”. Hij kan het zich niet meer herinneren. Wat hij gelukkig nog wel nog wist, was de naam van mijn kantoor.
Even later belt de timmerman. Ik hoor de zaak aan en geef hem instructie: hij moet eerst nog een laatste brief naar zijn wanbetaler sturen. Een zogenoemde `ingebrekestelling´. En indien hij over twee weken nog steeds geen geld heeft ontvangen, dan kan ik aan de slag.